Waarom ik het lastig vind om mensen te vertellen dat ik een blog heb | Storytime

Zoals jullie aan de titel kunnen lezen, ga ik jullie vertellen waarom ik het lastig vind om mensen te vertellen dat ik een blog heb. Zo simpel als het maar kan zijn; ik werd gepest.

Als ik het over mensen heb, dan bedoelde ik het over mensen in mijn directe omgeving. Mensen die ik niet direct ken, andere bloggers en geïnteresseerden in groepen voor bloggers op Facebook, kan ik gerust vertellen dat ik al weer eens een blogje heb geschreven. Ik kan aan hen gerust eens vragen: “Hé, wil je eens een kijkje nemen op mijn blog?!”. Dat vind ik lastiger om te doen bij mensen die ik ken (of bij mensen die ik ooit heb gekend). En dat komt omdat ik inderdaad werd gepest.

Vroeger, als peuter en als kleuter, was ik een normaal gebouwd kind. Niet super mager, geen dikkertje. Dat veranderde toen ik naar de lagere school ging. In het eerste of het tweede studiejaar van het lager onderwijs begon ik bij te komen. Niet extreem, ik veranderde niet meteen naar het meisje met zwaar overgewicht, maar overgewicht had ik zeker en vast. En dat heb ik nog altijd. Ik ben sindsdien nooit meer de slanke geweest in de groep. Wat eigenlijk niet zo erg is. Als kind verandert je lichaam altijd. Je groeit wel uit je vetjes uit! In de eerste jaren van de lagere school ging dit goed. Naar mijn gewicht of mijn figuur werd niet gekeken. Maar dat veranderde in de loop van de lagere school. Zo moesten we bijvoorbeeld voor de turnlessen ons steeds omkleden in een gemeenschappelijke ruimte. En je kent dat; meisjes beginnen zich al vroeg met elkaar te vergelijken. Ik werd aangeduid als de dikke leerling, als diegene die minder goed was in turnen. Bij groepssporten werd ik bijvoorbeeld als laatste gekozen. Hoogspringen kon ik ook niet, ‘door mijn gewicht’. Er werd met mij gelachen, waardoor mijn zelfbeeld naar beneden ging. Door het dalen van mijn zelfbeeld was ik ook minder goed in dat turnen. Het minder goed zijn in het turnen werd bij anderen opgemerkt als het ook minder goed zijn in andere dingen, bvb. in knutselen, tekenen, rekenen, zingen, … . Of dat gevoel had IK toch. Dit laag zelfbeeld toonde zich het niet zelfzeker zijn ten opzichte van anderen. Wanneer ik een spreekbeurt moest doen, wanneer ik moest spreken voor de klas, wanneer alle ogen op mij waren, ging ik het niet goed doen. Dan had ik stress tot de moment dat ik voor de klas stond. Er was zelfs een moment in het zesde studiejaar dat ik gewoon begon te huilen wanneer ik een liedje moest zingen voor de klas. Ik durfde gewoon niet. Hiermee werd dan ook nog eens gelachen. Er werden berichtjes naar mij gestuurd op MSN (ja, dat was de tijd van MSN). Men schreef: “Hé dikkertje, hé zwijntje, …” gevolgd door andere lelijke dingen. Alles wat ik in dat laatste jaar van de lagere school deed, werd beoordeeld als fout, als niet goed genoeg, als een reden om me nog maar eens zwijn te laten noemen.

En opeens was het terug 1 september. Ik ging eindelijk naar de middelbare school. Ik was nog steeds één van de dikkertjes op school, maar ik was zeker en vast niet de enigste. Ik kwam op een school terecht in de stad. Op deze school zaten niet veel kinderen die bij mij op de lagere school hadden gezeten. Ik vond mijn weg, ik maakte vrienden. Een grote vriendengroep had ik niet, ik was niet de populairste. Maar dat maakte niet uit. Ik werd aanvaard door enkele mensen, ik werd niet meer gepest (of toch veel minder, waardoor het voor mij niet meer aanvoelde als pesten). Ik voelde me goed bij bepaalde mensen, ik voelde me vrijwel goed op school. Toch waren mijn onzekerheden er nog. Alles wat ik deed, kon beoordeeld worden. Alles wat ik deed, was of kon niet goed genoeg zijn. Spreken voor de klas ging moeilijk. Teksten schrijven die voorgelezen konden worden, ging moeilijk. Tekeningen maken die in de klas werden opgehangen, was moeilijk. Zingen voor een hele groep was moeilijk. Ook het tonen van mijn huiswerk aan mijn ouders (gewoon om eens mijn schrijffouten na te kijken bijvoorbeeld), was moeilijk. Me laten ondervragen voor een toets of een examen was moeilijk. Zelfs mondelinge examens tijdens mijn laatste jaren van het secundair onderwijs vond ik heel moeilijk. Ik was bang om fouten te maken, om het niet goed genoeg te doen. Ik was bang voor mensen hun oordeel. Maar hun oordeel was nu: “Ze kan het gewoon niet, ze heeft niet gestudeerd!”.

En dit zit allemaal nog steeds een beetje in mij. Ik ben bang om mijn teksten te laten lezen door mensen die ik ken, vooral door mensen die ik al langer ken of van vroeger ken. Volgens mij was ik vroeger vaak niet goed genoeg, maakte ik fouten, dus zal ik vandaag ook niet goed genoeg zijn, zal ik nog fouten maken. Waarom zou ik een blog maken met artikels over mijn ervaringen etc.? Ik ben er niet goed genoeg in, ik ga fouten maken.

Toch weet ik dat dit laatste gewoon iets is dat in mijn hoofd zit. Ik ben bang voor hun oordeel, en weet daar soms nog geen blijf mee. Ik vat of vatte het soms te vaak op als kritiek, niet als feedback.

Maar toch heb ik besloten om mijn eigen blog op te starten. Laat die oordelen maar komen. Ik probeer het aan te nemen als feedback. Tenzij het onterechte commentaar is. Zwijn moet je me ook niet meer noemen. Dat apprecieer ik niet.

Ondertussen ben ik ook al enkele maanden afgestudeerd als leerkracht en werk ik ook als leerkracht. De lerarenopleiding heeft me leren praten voor groepen, zowel voor medestudenten als voor leerlingen. Het heeft me durven durven, het heeft me durven praten, het heeft me durven niets aan te trekken van andermans mening maar leren omgaan met feedback en oordelen. Wees gerust, ik ben nog niet de leerkracht die ik moet zijn. Ik moet nog veel leren. Maar kijk eens van waar ik kom?! Ik durfde als kind niet praten voor een groep, en wat doe ik nu dagdagelijks?! De lerarenopleiding heeft me leren durven en doen. Hierdoor kan ik nu dingen doen waar ik het vroeger lastig had; leerkracht zijn, oftewel voor groepen spreken en al een heel lange droom; een blog schrijven.

Toch heb ik nog steeds dat bang hartje om mijn blog te tonen aan bijvoorbeeld familieleden of (oude) kennissen. Hopelijk vinden zij mijn blog goed en gaan ze niet te hard oordelen!

Wat denk jij er van?

Veel liefs,

Amelie