Recensie: “Pilaren van de Aarde” van Ken Follet

Dit blogbericht is een gastblog.

Het is kerstvakantie. De kerstdagen zelf zijn voorbij, oud en nieuw hebben we gehad. Ik zit op de bank en zie dat het buiten grijs is. Lichte miezer regen doet geen goed aan mijn humeur. Ik sta voor mijn boekenkast en pak een van de dikste boeken die ik kan vinden. Dat doet goed… geen Facebook, geen Instagram, tijd voor een boek. Het boek dat ik in mijn handen heb is Pilaren van de Aarde. Ken Follet is schrijver van boeken die je de geschiedenis laten herbeleven. Deze keer worden we meegetrokken naar het Engeland van de twaalfde eeuw. Er moet een kathedraal gebouwd worden. Een kathedraal die zijn weerga niet kent.

Ken Follet weet als geen ander, je vanaf bladzijde 1 mee te sleuren in het verhaal. Het is alsof je de mensen in het boek persoonlijk leert kennen. Verschillende verhaallijnen komen bij elkaar. Af en toe moet je weer even terugkijken wat er bij welke persoon ook alweer hoorde. Bij boeken van dit formaat kun je gewoonweg niet in een ruk doorlezen. Al voel je steeds de behoefte om Pilaren van de Aarde weer even te pakken. Weer even een stukje verder. Religie speelt een belangrijke rol. Soms denk je dat de mens niet slechter kan zijn, maar weer volgt er een stap die je doet huiveren. Aan de andere kant speelt liefde steeds weer een rode draad in de boeken van Ken. De liefde waar de passie van afspat. De kracht van dit boek ligt in het geschiedenis getrouwe, doorspekt met veel fictie. Maar Ken Follet weet dat weergaloos te combineren tot een waar meesterstuk.

Aan het einde van een grijze dag lees ik bladzijde 1006, de laatste bladzijde “Na vandaag, dacht hij, zal de wereld nooit meer hetzelfde zijn.” Gelukkig heb ik nog twee boeken van de serie liggen en hoef ik niet met een soort onrust, honger naar lezen, te gaan slapen!

Je kan het boek via deze link vinden voor €20.

Deze blogpost werd geschreven door Bjorn Simmering. Bjorn is naast fervente lezer ook blogger. Blogs rond reizen, boeken en zelfs interviews kan je vinden op zijn blogs Meneer Bjorn en Meneer Simmering.